ഒരു ബ്ലോഗൻ‍ ജനിയ്ക്കുന്നു.....

ബ്ലോഗ്‌ ബ്ലോഗ്‌ എന്ന് ആദ്യം‍ കേട്ടപ്പോ‍ള്‍ വൈറസ്‌ പോലെ പകരുന്ന എന്തോ ഒന്നാണെന്ന് മനസ്സില്‍‍ കരുതിയത്‌ തെറ്റിയില്ല... പകര്‍‍ന്നു... 2009ല്‍‍ ഈ ബ്ലോഗ്‌ തുടങ്ങിയ സമയത്ത് ആംഗലേയം കൂട്ട് പിടിച്ചു രണ്ടെണ്ണം കാച്ചി.. തരക്കേടില്ല, നല്ലത് എന്നിങ്ങനെ അഭിപ്രായങ്ങളും കിട്ടി.. പക്ഷെ അത് വായിച്ചിട്ട് മനസ്സിലാകാത്ത ആള്‍‍ക്കാരുടെ ജല്പനമല്ലേ എന്ന ചിന്ത ബ്ലോഗിനെ അകാലചരമത്തില്‍‍‍ കൊണ്ടെത്തിച്ചു.. പിന്നീടു ഇതില്‍‍ കുത്തിക്കുറിച്ച് സമയം കളയാൻ‍ ആവശ്യത്തിനു സമയം മിച്ചം വച്ചില്ല. മാത്രമല്ല ഊണും ഉറക്കവും പിന്നെ അത്യാവശ്യം ചില ചിന്തകളില്‍‍ സമയം കളഞ്ഞു എന്ന് പറയുന്നതാവും ശരി. അന്നുണ്ടാക്കിയ ഈ ബ്ലോഗ്‌ രണ്ടു നാള്‍‍ മുന്നേ പൊടി തട്ടി എടുക്കുകയായിരുന്നു.

അതിനാസ്പദം രണ്ടു നാള്‍‍ മുന്നേ ഹരി പാല എന്ന ഒരു ഭീമസേനന്റെ ബ്ലോഗുക‍ള്‍ വായിക്കാനിടയതാണ്. പോങ്ങുംമൂടനെന്ന പേര് എനിക്കത്ര ബോധിച്ചില്ലെങ്കിലും രസകരമായ എഴുത്ത് സ്വാധീനിച്ചു. എഴുതുമ്പോള്‍ മനസ്സില്‍‍‍ ഉള്ളത് അതേ പടി പകര്‍ത്തുന്നത് തികച്ചും ഒരു കഴിവ് തന്നെയാണ്. അതും നര്‍മത്തില്‍‍ ചാലിക്കുമ്പോള്‍ അതിന്റെ പ്രഹരശേഷി കൂടും. തുടര്‍‍ന്നു അവയുടെ ലിങ്ക് പിന്തുടര്‍ന്ന് ബെ‍ര്‍ലിയുടെയും നട്ടപിരാന്തന്റെയും ബ്ലോഗുകളിലൂടെ ഒരു സഞ്ചാരം.

‍

കുത്തിക്കുറിക്കുക എന്നത് ഒരാളുടെ ജന്മവകാശവും മൌലികവകാശവും ആണെന്നത് ഈ ബ്ലോഗുകളിലൂടെ ഞാൻ‍ മനസ്സിലാക്കി. "പഹയാ ഞങ്ങളെ മെനക്കെടുത്തുന്നത് എന്തിനു" എന്ന് ഇത് വായിക്കുന്നവര്‍ക്ക് തോന്നിയാല്‍‍ "എനിക്ക് തോന്നി, ഞാനെഴുതി. വേണമെങ്കില്‍‍ വായിച്ചാല്‍‍‍  മതി" എന്ന് പറയാനുള്ള ധൈര്യം ആ ബ്ലോഗുക‍ള്‍‍ തന്നു.

ഇത്തരമൊരു സാഹസത്തിനു പിന്നിലെ ചാലക ശക്തി എന്തെന്ന്  ചിലപ്പോള്‍‍ ചോദിക്കുമായിരിക്കും.. എതൊരു തെമ്മാടിയുടെയും വിജയത്തിനു പിന്നിലും‍ ഒരു പെണ്ണ് ഉണ്ടാകും. എന്റെ കാര്യത്തില്‍‍ അതെന്റെ വാമഭാഗം ആകുന്നു. എന്റെ മൂന്ന് നാല് കുത്തിക്കുറിപ്പുകള്‍‍ അവള്‍ കയ്യോടെ പിടികൂടി. ഒരുപക്ഷെ അവിഹിതബന്ധം സംശയിച്ചാണോ.. അറിയില്ല.. ചോദിക്കാൻ‍ ധൈര്യവുമില്ല. പ്രോഗ്രസ്സ് കാര്‍‍‍ഡിന് അവളുടെ സൈൻ കിട്ടുമോ അതോ ചൂ(ര)ലെടുക്കുമോ എന്ന് പ്രതീക്ഷിച്ചു നിന്ന എന്നോട്, എന്ത് കൊണ്ട് ബ്ലോഗിക്കൂട എന്നൊരു  ചോദ്യം. സ്വതവേ ലോലഹൃദയനായ  ഞാൻ‍ ആ ചോദ്യത്തിനു  മുന്നില്‍‍ പകച്ചു പോയി.  പെണ്ണ് വാക്ക് പിൻ‍ വാക്കെന്നാണ്. ഏതായാലും പരീക്ഷിച്ചു നോക്കിയിട്ട്  ആ പഴഞ്ചൊല്ല് വിശ്വസിക്കാം എന്ന് ഞാനും കരുതി. പുട്ടിനു പീര പോലെ ഇതിനു മണിക്കൂറുകള്‍‍ മുന്നേ പോങ്ങുംമൂടന്റെ ഒരു റിവ്യൂ വായിച്ചിരുന്നു. "പത്താം നിലയിലെ തീവണ്ടി". ആ സിനിമ കാണണം എന്ന് മനസ്സിലോര്‍‍ത്തു  ഇരിക്കുമ്പോള്‍ ദിവാകരൻ‍‍ ചാനലില്‍‍ രാത്രി അതേ സിനിമ. അത്യാവശ്യം ശുഭാപ്തി വിശ്വാസി ആയതിനാല്‍‍ ഇതിനെ ഒരു നിമിത്തം ആയി ഞാൻ വ്യാഖാനിക്കുകയും കൂടി ചെയ്തു.  എല്ലാം ശുഭം.

എന്റെ സ്വഭാവത്തിന്, പലതും തുടങ്ങണം തുടങ്ങണം എന്ന് വിചാരിക്കുകയല്ലാതെ  തുടങ്ങാറില്ല. അതിവിടെയും ആവര്‍ത്തിക്കും  എന്ന് മനസ്സിലാക്കിയിട്ടാകും എന്റെ സഹധര്‍മിണി പതിവിലും കൂടുതല്‍ എന്നെ വാക്കുകള്‍ കൊണ്ട് കുത്തി നോവിക്കാൻ‍ തുടങ്ങി. ബ്ലോഗ്‌ എഴുതുക ചില്ലറ കാര്യമല്ല. അതിനു ഒരുപാട് ലേഖനങ്ങളും, കഥകളും മറ്റും വായിച്ചു പക്വത വരുത്തേണ്ടതുണ്ട്. മാത്രമല്ല സ്വന്തമായ ഒരു ശൈലിയും ഉണ്ടാക്കേണ്ടതുണ്ട്. മനുഷന്റെ അടിസ്ഥാനാവശ്യമായ ഭക്ഷണത്തിന് വേണ്ടിയുള്ള പാച്ചിലിനിടയില്‍‍ വേണ്ടത്ര സമയം നീക്കിവയ്ക്കാൻ‍ കഴിയില്ല. ഇതൊക്കെ പറഞ്ഞാല്‍‍‍ എന്നെ പിന്തിരിപ്പൻ‍  മൂരാച്ചിയെന്നു മുദ്ര കുത്തും. അവസാനം എപ്പോഴത്തെയും പോലെ ഇത്തവണയും ഭാര്യയുടെ നിര്‍ബന്ധത്തിനു വഴങ്ങേണ്ടി വന്നു.

നിങ്ങളുടെ അനുഗ്രഹാശിസ്സുകളോടെ ഞാനും ഇന്ന് മുതല്‍‍ ബ്ലോഗിതുടങ്ങും എന്ന പ്രതിഞ്ജ ഇതിനാല്‍ ചെയ്തു കൊള്ളുന്നു. എന്റെ ബ്ലോഗുകള്‍ വായിക്കാൻ‍ ശ്രമിക്കുന്നവര്‍‍‍ക്ക് എന്നെ പത്തു പറയണം എന്നുണ്ടെങ്കില്‍‍ ദയവായി ഇലക്ട്രോണിക് കത്തുകളിലൂടെ മാത്രം കുത്തി നോവിക്കുക. അല്ലാതെ ഒരു സൈക്കിളും ഒരു മൈക്കും എടുത്തു നാട്ടിലേക്ക് ഇറങ്ങരുത്. നാലുപേരുടെ മുന്നില്‍ വെച്ച് നാണം കെടാനുള്ള പക്വത എനിക്കായിട്ടില്ല. എത്ര നാണം കെട്ടാലും എന്നാലാവും വിധം ഈ കൊച്ചു ബ്ലോഗിനെ നെഞ്ച് വിരിച്ചു നിര്‍‍‍‍ത്താൻ‍ ശ്രമിക്കുന്നതായിരിക്കും....